Ustawa o VAT w art. 109 wymienia dwa rodzaje ewidencji. Ewidencja uproszczona jest prowadzona przez podatników korzystających z tzw. zwolnienia podmiotowego (tj. zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT). Ewidencja pełna jest zaś prowadzona przez pozostałych podatników. Obowiązku prowadzenia ewidencji dla celów VAT nie mają jedynie: ■ rolnicy ryczałtowi (art. 117 pkt 2 ustawy o VAT) oraz ■ podatnicy wykonujący wyłącznie czynności zwolnione przedmiotowo od podatku VAT; podatnicy ci nie korzystają bowiem ze zwolnienia podmiotowego, w konsekwencji nie są obowiązani do prowadzenia ewidencji uproszczonej, a jednocześnie nie są obowiązani do prowadzenia ewidencji pełnej (zob. przykładowo interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 lutego 2017 r.; 3063-ILPP1- Ewidencja uproszczona Ewidencja uproszczona to inaczej ewidencja sprzedaży za dany dzień. Musza ją prowadzić podatnicy korzystający z tzw. zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Przepisy nie określają wzoru ewidencji uproszczonej, lecz jedynie dane, jakie muszą wynikać z tej ewidencji. W konsekwencji podatnicy mają bardzo dużą swobodę w jej prowadzeniu. Dozwolona jest w związku z tym każda forma ewidencji uproszczonej, z której wynika data oraz wartość dziennej sprzedaży oraz w której zapisy są dokonywane nie później niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym. W celu ułatwienia ustalenia momentu ewentualnej utraty prawa do zwolnienia podmiotowego wskazane jest, aby wartość sprzedaży była wykazywana w ewidencji nie tylko w ujęciu bieżącym, ale również w ujęciu narastającym. W ramach ewidencji uproszczonej podatnicy powinni wykazywać sprzedaż. Z przepisów nie wynika, aby miała to być wyłącznie sprzedaż, która byłaby opodatkowana, gdyby nie fakt korzystania przez podatnika ze zwolnienia podmiotowego. W konsekwencji w uproszczonej ewidencji należy wykazywać również sprzedaż zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT albo na podstawie przepisów rozporządzenia w sprawie zwolnień od VAT. Podatnicy korzystający ze zwolnienia podmiotowego, u których występują dwa rodzaje sprzedaży (tj. sprzedaż uwzględniana przy ustalaniu prawa do zwolnienia podmiotowego oraz sprzedaż nieuwzględniana przy ustalaniu tego prawa), powinni prowadzić ewidencję uproszczoną z podziałem na te dwa rodzaje sprzedaży. Podkreślić należy, że ewidencja uproszczona nie będzie przesyłana w ramach nowego pliku JPK_VAT. Prowadzący tę ewidencję podatnicy korzystający ze zwolnienia podmiotowego nie są również, co do zasady, obowiązani do składania deklaracji VAT (nie jest to jednak zasada bezwzględnie obowiązująca). W konsekwencji podatnicy prowadzący ewidencję uproszczoną najczęściej nie będą mieli obowiązku przesyłania nowego pliku JPK_VAT. Pełna ewidencja VAT W ramach nowego pliku JPK_VAT będzie przesyłana ewidencja, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, a więc tzw. pełna ewidencja VAT. Obowiązek jej prowadzenia dotyczy wszystkich podatników, z wyjątkiem: 1) podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy o VAT (tj. rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień – z 2018 r. poz. 701 ze zm.) oraz 2) podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy o VAT (czyli korzystających z tzw. zwolnienia podmiotowego). Dane wykazywane w ewidencji VAT W stanie prawnym obowiązującym do 30 września 2020 r. nie istnieją przepisy określające szczegółowy zakres danych zawartych w ewidencji VAT. W art. 109 ust. 3 ustawy o VAT ogólnie jest jedynie wskazane, że ewidencja VAT powinna zawierać dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Od 1 października 2020 r. będzie inaczej. Co prawda w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT nadal ogólnie określona będzie wymagana treść ewidencji VAT, jednak będzie obowiązywać również rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach i w ewidencji, które będzie określać szczegółowy zakres danych zawartych w ewidencji. Od 1 października 2020 r. ewidencja pełna powinna zawierać w szczególności dane dotyczące: Rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku Kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego Kontrahentów Dowodów sprzedaży i zakupów Czytaj więcej: Nowy JPK_VAT z deklaracją i ewidencją. Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję
W obecnie obowiązującym art. 29a ustawy o VAT o obrocie nie ma mowy. Mimo to, w komentowanej ustawie oraz wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych, nadal znajdują się odwołania do pojęcia obrotu (zob. przykładowo art. 90 czy art. 138 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT).
sprzedaży u nie-vatowca Podatnicy korzystający z podmiotowego zwolnienia z podatku VAT mają obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży dla celów VAT, aby móc właściwie określić moment przekroczenia progu obrotów i utraty prawa do zwolnienia. Przedsiębiorcy, u których wartość sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług nie przekroczyła łącznie w 2012 r. kwoty 150 tys. zł mogą korzystać ze zwolnienia z VAT. Jest to tzw. zwolnienie podmiotowe, które uregulowane zostało w art. 113 ustawy o VAT. Sprzedaż ponad wskazany limit jest już opodatkowana podatkiem VAT. Obowiązek podatkowy powstaje w momencie przekroczenia danego limitu. Ewidencja sprzedaży Aby właściwie określić moment przekroczenia progu obrotów, podatnik zwolniony musi prowadzić odpowiednią ewidencję dla celów VAT. Ewidencja ta jest znacznie uproszczona w porównaniu do ewidencji, którą prowadzą czynni podatnicy VAT. Zapisy muszą być w niej ujmowane na dany dzień, przy czym nie może zostać sporządzona później, niż przed dniem dokonania sprzedaży w dniu następnym. Artykuł 109 ust. 1 ustawy o VAT narzuca obowiązek prowadzenie ewidencji, nie mówi jednak konkretnie jaką formę ma ona mieć. Podstawa prawna – Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy o VAT: Podatnicy zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem sprzedaży w dniu następnym. Ustęp drugi w/w mówi o tym, że: W przypadku stwierdzenia, że podatnik nie prowadzi ewidencji, o której mowa w ust. 1, albo prowadzi ją w sposób nierzetelny, a na podstawie dokumentacji nie jest możliwe ustalenie wartości sprzedaży, naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi, w drodze oszacowania, wartość sprzedaży opodatkowanej i ustali od niej kwotę podatku należnego. Formy ewidencjonowania sprzedaży u nie-vatowca W związku z tym, że ustawodawca nie określa formy ewidencji, można przyjąć, iż w przypadku gdy podatnik prowadzi inną ewidencję (rejestr wymagany przez inne przepisy prawa, który zawiera wszystkie elementy, o których mowa w art. 109 ust. 1 ustawy o VAT), ewidencja ta (rejestr) może być uznana za ewidencję sprzedaży, o której mowa w ww. przepisie. Organy podatkowe potwierdzają możliwość uznania za ewidencję sprzedaży na potrzeby VAT innej ewidencji. Zatem: ewidencjonując każdą transakcję za pomocą kasy fiskalnej, nie ma potrzeby by dodatkowo prowadzić ewidencję uproszczoną VAT (Postanowienie naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty z 10 lutego 2006 r., nr III-2/443-85/69695/05/PJ); prowadząc podatkową książkę przychodów i rozchodów, gdy kontroluje się wielkości obrotów, pod kątem korzystania ze zwolnienia z VAT ze względu na wielkość obrotów nie trzeba prowadzić dodatkowej ewidencji; prowadząc ewidencję przychodów dla zryczałtowanego podatku dochodowego – jw. Zakres wymaganych informacji W celu prawidłowego wykazania sprzedaży ewidencja powinna zawierać: liczbę porządkową; datę obrotu; dowód sprzedaży, tj. dokument potwierdzający obrót (paragon, rachunek); rodzaj czynności opodatkowanej; wartość sprzedaży; wartość sprzedaży narastająco. Ewidencja VAT u podatników wykonujących czynności zwolnione z VAT – tzw. zwolnienie przedmiotowe. Ta grupa podatników została zwolniona przez ustawodawcę z obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 3 ustawy o VAT. Brak takiego obowiązku wynika z faktu, że podatnicy ci wykonują wyłącznie czynności zwolnione z VAT, nie mają zatem obowiązków rejestracyjnych ani też nie muszą składać deklaracji VAT. Joanna Łuksza Zachęcamy do komentowania naszych artykułów. Wyraź swoje zdanie i włącz się w dyskusje z innymi czytelnikami. Na indywidualne pytania (z zakresu podatków i księgowości) użytkowników odpowiadamy przez e-mail, czat lub telefon – skontaktuj się z nami. Administratorem Twoich danych osobowych jest IFIRMA z siedzibą we Wrocławiu. Dodając komentarz na blogu, przekazujesz nam swoje dane: imię i nazwisko, adres e-mail oraz treść komentarza. W systemie odnotowywany jest także adres IP, z wykorzystaniem którego dodałeś komentarz. Dane zostają zapisane w bazie systemu WordPress. Twoje dane są przetwarzane na podstawie Twojej zgody, wynikającej z dodania komentarza. Dane są przetwarzane w celu opublikowania komentarza na blogu, jak również w celu obrony lub dochodzenia roszczeń. Dane w bazie systemu WordPress są w niej przechowywane przez okres funkcjonowania bloga. O szczegółach przetwarzania danych przez IFIRMA dowiesz się ze strony polityki prywatności serwisu Może te tematy też Cię zaciekawią
W zakresie usług, o których mowa w ust. 1, opodatkowanych w formie ryczałtu podatnik składa w terminie, o którym mowa w art. 99 terminy składania deklaracji podatkowych ust. 1, skróconą deklarację podatkową. Przepisy art. 99 terminy składania deklaracji podatkowych ust. 7a i 7b stosuje się odpowiednio.
Od 1 października br., zgodnie z art. 109 ust. 3d ustawy o podatku od towarów i usług, faktury wystawione do paragonów będzie należało ująć w ewidencji sprzedaży. Zatem będzie konieczne uwzględnienie ich w pliku JPK_VAT. Oznacza to, że z tym dniem w ewidencji VAT będzie należało ująć wszystkie faktury, które potwierdzają sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie. Nie będzie miało znaczenia czy są wystawiane dla podatników czy osób prywatnych. Zgodnie z brzmieniem art. 82 § 1b ustawy z 29 września 1997 r. - Ordynacja podatkowa, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne prowadzące księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych mają obowiązek comiesięcznego przekazywania informacji w formacie JPK o danych wynikających z ewidencji określonej art. 109 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, czyli ewidencji zakupu i sprzedaży. Obowiązek ten podatnicy realizują poprzez przesyłanie plików JPK_VAT. Z kolei w myśl art. 111 ust. 1 ustawy o VAT sprzedaż dokonana na rzecz osoby prywatnej lub rolnika ryczałtowego musi być dokumentowana przy użyciu kasy fiskalnej. Dokumentem, który wystawiany jest w takim przypadku jest paragon fiskalny. Specyfika sprawozdania JPK_VAT polega na tym, że należy w nim wykazać każdy dokument mający wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania. JPK_VAT jest niczym innym jak wiernym odzwierciedleniem ewidencji zakupu i sprzedaży VAT. Wyszczególnić należy każdy dokument z osobna. Nie byłoby to jednak do wykonania w przypadku sprzedaży na rzecz osób prywatnych. Jest tak ponieważ „efektem” działania kasy fiskalnej (oprócz paragonu fiskalnego otrzymanego przez klienta) jest raport fiskalny dobowy lub miesięczny. Raport fiskalny Raport fiskalny jest to dokument fiskalny zawierający dane sumaryczne o obrocie i kwotach podatku za daną dobę lub za wybrany okres, w ujęciu według poszczególnych stawek podatku oraz sprzedaży zwolnionej od podatku. Jego celem jest ustalenie łącznej kwoty sprzedaży brutto z podziałem na różne stawki opodatkowania VAT oraz kwoty należnego od niej VAT, od dokonanej w danym okresie sprzedaży zarejestrowanej w pamięci operacyjnej kasy fiskalnej. Tak zdefiniowany został raport fiskalny w § 2 pkt 27 rozporządzenia Ministra Finansów z 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących ( poz. 816 oraz z 2020 r. poz. 732). Z kolei w myśl § 10 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług ( poz. 1988, z późn. zm.) raport fiskalny w nowym pliku JPK_VAT, który zacznie obowiązywać od 1 października 2020 r., oznaczony będzie symbolem „RO”. Jest on przeznaczony dla dokumentów zbiorczych wewnętrznych zawierających dane z kas rejestrujących. Zatem podatnicy uzyskujący przychody ze sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, którzy nie korzystają ze zwolnienia z kasy fiskalnej, w nowym JPK_VAT do oznaczenia okresowych raportów z kasy rejestrującej korzystać powinni z symbolu „RO”. Natomiast to czy do prezentacji obrotów uzyskanych na rzecz takich podmiotów służy raport fiskalny dobowy bądź miesięczny zależy od przyjętej przez podatnika polityki rachunkowości. Faktura do paragonu Czasami zdarza się tak, że sprzedawca wystawia nabywcy paragon fiskalny. Ten jednak występuje z żądaniem wystawienia w jego miejsce faktury VAT. Jest to postępowanie dopuszczalne, pod warunkiem że żądanie zgłoszone zostanie w terminie trzech miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty. Wynika to z zapisu art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Z art. 106i ust. 6 tejże ustawy obowiązek wystawienia faktury na żądanie nabywcy będącego osobą prywatną występuje: do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu sprzedaży – jeżeli żądanie zgłoszone zostało do końca miesiąca, w którym sprzedaż miała miejsce bądź otrzymano całość lub część zapłaty, nie później niż 15 dnia od zgłoszenia żądania – jeżeli dokonano tego po upływie miesiąca dokonania sprzedaży lub otrzymania zapłaty w całości lub w części. W tej chwili w przypadku faktur wystawionych po zaksięgowaniu sprzedaży paragonowej, zafakturowana wartość sprzedaży na paragonach powinna być odjęta i wykazana na podstawie faktury. W razie wystawienia faktury po przesłaniu pliku JPK_VAT za dany okres plik taki winien zostać skorygowany o wykazaną fakturę. Z kolei faktury wystawione do paragonów dla osób prywatnych wcale nie powinny być ujmowane w pliku JPK_VAT. Tego rodzaju sprzedaż winna trafić do pliku JPK_VAT w formie zbiorczej na podstawie raportu okresowego, wraz z resztą sprzedaży ewidencjonowanej w kasie fiskalnej jako sprzedaż paragonowa. Tak będzie do 30 września br. Zmiany od 1 października 2020 r. Od 1 października br. zgodnie z art. 109 ust. 3d ustawy o VAT faktury wystawione do paragonów będzie należało ująć w ewidencji sprzedaży. Zatem będzie konieczne uwzględnienie ich w pliku JPK_VAT. Oznacza to, że z tym dniem w ewidencji VAT będzie należało ująć wszystkie faktury, które potwierdzają sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie. Nie będzie miało znaczenia czy są wystawiane dla podatników czy osób prywatnych. Zdaniem Ministerstwa Finansów wspomniany art. 109 ust. 3d ustawy o VAT precyzuje, że dla celów prowadzonej ewidencji, faktury potwierdzające sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie ujmowane mają być w okresie, w którym zostały wystawione i nie będą zwiększać wartości sprzedaży i VAT należnego za ów okres. Sprzedaż za ten okres została bowiem zaewidencjonowana w kasie i ujęta w raporcie fiskalnym w okresie rozliczeniowym, w którym – co do zasady – powstał obowiązek podatkowy. Aby uniknąć korekt plik JPK_VAT za wcześniejsze okresy słuszne jest przyjęcie, że będzie właściwe ujmowanie faktury w części ewidencyjnej pliku za miesiąc, w którym wystawiono fakturę. To w jakim okresie sprzedaż ujęta została w raporcie fiskalnym nie ma tu znaczenia. W sumach kontrolnych ewidencji w zakresie należnego VAT nie będzie się uwzględniać wysokości podstawy opodatkowania i należnego podatku z tytułu sprzedaży udokumentowanej fakturami, określonymi w art. 109 ust. 3d ustawy o VAT (wystawionymi do paragonów oznaczonych skrótem „FP”). Różnica pomiędzy wykazaniem faktur do paragonów teraz i od 1 października 2020 r. będzie zatem znacząca. Podatnik musi więc zwrócić uwagę, że obecnie faktura wystawiona do paragonu dla osoby prywatnej nie musi być ujmowana w pliku JPK_VAT. Od 1 października br. będzie to natomiast musiał robić oznaczając taki dokument w pliku JPK_VAT jako „FP”. Z kolei faktura do paragonu, która wystawiana jest dla vatowca wykazywana będzie w pliku JPK_VAT na bieżąco za miesiąc jej wystawienia i nie pociągnie obowiązku logowania pliku JPK_VAT. Przykład W grudniu 2020 r. sprzedawca dokona zaewidencjonowania w kasie fiskalnej sprzedaży na rzecz dwóch podmiotów: przedsiębiorcy oraz osoby prywatnej. Obydwie transakcje potwierdzają więc paragony fiskalne. W styczniu 2012 r. nabywcy zgłoszą się do sprzedawcy z żądaniem wymiany paragonów na faktury. Sprzedawca żądaniu uczyni zadość w tym samym miesiącu. W pliku JPK_VAT za grudzień 2020 r. obydwie transakcje powinny zostać ujęte zbiorczo na podstawie okresowego raportu z kasy fiskalnej. W pliku JPK_VAT za styczeń 2021 r. kierując się art. 109 ust. 3d ustawy o VAT sprzedawca ujmie te faktury z oznaczeniem „FP”. Spowoduje to, że w systemie nie wzrośnie wartość sprzedaży netto oraz kwota VAT należnego za styczeń 2021 r. w podsumowaniu części ewidencyjnej ani deklaracyjnej pliku JPK_VAT. Podatnik nie będzie miał obowiązku korygowania pliku JPK_VAT za grudzień 2020 r. źródło artykułu:
13 podtrzymywanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej, językowej i religijnej uczniów ust. 3 ustawy o systemie oświaty, oraz zajęcia edukacyjne, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 4 uchylony ust. 3 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności
Zdaniem profesora Witolda Modzelewskiego nowy przepis ust. 3 art. 109 ustawy o VAT był pisany „chyba po pijanemu”. Od stycznia 2017 r. wchodzi w życie zupełnie nowa wersja ust. 3 art. 109 ustawy o VAT będącego najistotniejszym – z perspektywy firmy – przepisem tej ustawy. Dlaczego? Bo reguluje obowiązki ewidencyjne dla potrzeb sporządzania deklaracji podatkowych. Jest to tzw. rejestr główny: podatnik musi prowadzić wiele ewidencji podatkowych: każda kasa fiskalna jest odrębnym rejestrem, ale najważniejszy jest ten rejestr sumujący i segregujący wszystkie dane, które następnie są treścią deklaracji podatkowej. A tu pojawia się najistotniejsze ryzyko: kto podając nieprawdę lub zatajać prawdę w tejże deklaracji naraża podatek na uszczuplenie, może pójść do więzienia, a grzywna może przekroczyć 20 mln zł. Od ponad 23 lat, czyli od wejścia w życie pierwszego, jeszcze naszego, niewspólnotowego VAT-u, wymogi ustawowe dotyczące sposobu prowadzenia rejestru głównego były (słusznie) określane przez ustawodawcę w sposób bardzo ogólny: musisz ewidencjonować wszystkie zdarzenia aby prawidłowo sporządzić deklarację. Jak to zrobisz? To twój problem. W rejestrze głównym ewidencjonujemy dokumenty, które możemy wpisywać zbiorczo, nie musimy przepisywać ich treści: trzeba je tylko prawidłowo zidentyfikować. Podatnik obok prowadzenia rejestrów musi przechowywać te dokumenty. Jeżeli ktoś chce sprawdzić ich treść – proszę bardzo: służę ich oryginałami. Polecamy książkę: VAT 2017. Komentarz W dniu 13 maja 2016 r. (w piątek) uchwalono jednak przepis, który całkowicie zmienia treść oraz sposób prowadzi rejestru głównego. Od początku przyszłego roku w tymże rejestrze ma się znaleźć „poszczególne transakcje” (nie dokumenty), czyli wszystkie dane na temat każdej sprzedaży i zakupu, łącznie z danymi kontrahentów (wszystkich!). Czyli gdy na fakturze zakupu jest 18 pozycji ze stawką 23%, to w rejestrze musi być 18 wpisów a nie jeden (faktura). To przecież jakiś zupełny nonsens, którzy irytuje wszystkich księgowych i podatników. Po co ta praca? Czy autor tego przepisu wie (bo nie wie), czemu służy rejestr główny? Jeżeli ktoś chce poznać treść dokumentów źródłowych, to niech je sobie czyta. Ale po co je przepisywać w rejestrze? Gdy opadnie pierwsza złość księgowych w czasie dyskusji o tym nonsensie, padną pytania o np. stan trzeźwości autora w momencie gdy pisał ten przepis. Dziś jest rzeczą pewną, że od początku tego roku większość podatników nie będzie miała takich rejestrów. Nie można ich nawet przygotować, bo ich wewnętrzny kształt zależy od wzoru nowej deklaracji, którego oczywiście jeszcze nie ma. Czyli na skalę masową będzie popełniane przestępstwo w rozumieniu art. 64 Kodeksu karnego skarbowego: brak prawidłowo prowadzonej ewidencji jest czynem zabronionym. Jak oficjalnie uzasadnia się podrzucenie rządowi tego śmierdzącego jajka? Ma to ponoć służyć przesyłaniu co miesiąc całości owych rejestrów do resortu finansów, który to następnie przekaże je jakiejś „spółce celowej”, co ma w dodatku „uszczelnić VAT”. Wolne żarty. Czy ktoś na Świętokrzyskiej wie, ile „transakcji” jest dokonywanych w każdej sekundzie? Ile np. usług finansowych wykonuje w każdej minucie bank? Polecamy: Biuletyn VAT Księgowi twierdzą, że narzucanie podatnikowi nonsensownych pomysłów mających udręczenie każdego przedsiębiorcy, jest wynikiem braku wiedzy. Przecież wiadomo, że przesyłanie co miesiąc tryliona informacji i wszystkich transakcjach nie jest obiektywnie nikomu do niczego potrzebne. Poza instytucjami finansowymi, większość „transakcji” stanowi drobne sprzedaże detaliczne, np. kilogram cukru, trzy bułki, kostka masła, kefir i litr mleka. Po co ewidencjonować każdą z tych czynności, następnie przesyłać je do resortu finansów? Bzdury. W imieniu setek tysięcy udręczonych księgowych mam pytanie do rzecznika prasowego resortu finansów? - kto jest (z imienia i nazwiska) autorem nowego ust. 3 art. 109 ustawy o VAT? - czy pomysł jego wprowadzenia podsunęła zagraniczna firma doradcza, która na zlecenie resortu finansów opracowała opinię na temat informatyzacji organów podatkowych? - ile zapłacono za ową opinię, jeśli to jej „zawdzięczamy” ten nonsens? - ile (szacunkowo) będzie kosztować podatników wprowadzenie nowych ewidencji? - po co nabijać kieszeń biznesowi informatycznemu kosztem przedsiębiorców? Jeżeli nie uzyskam odpowiedzi w ciągu 5 dni wystąpię w tej sprawie o udostępnienie ich w trybie dostępu do informacji publicznej i oczywiście opublikuję odpowiedź. JPK – nonsensy Na koniec refleksja ogólna: czy politycy rządzącej partii są aż tak ślepi? Czy nie wiedzą, że podrzucane im rękami urzędników przepisy napisane w interesie zagranicznego biznesu, są nonsensowne i wkurzają zupełnie słusznie podatników, którzy już nowy art. 3 ust. 109 tej ustawy nazwali ironicznie „dobrą zmianą”? Przecież od lat komitywa między resortem finansów a tym biznesem (są to często ci sami ludzie) doprowadziła do największego w historii spadku dochodów z tego podatku? To są gigantyczne „konfitury”, których nikt po dobroci nie odda. Ważne jest również to, że strategia walki z obecną większością polityczną, z którą przecież sympatyzuje, podlega wewnętrznej dywersji: mają robić podpowiedziane im głupstwa, które będą ich kompromitować, dowodzić „niekompetencji” i „szkodnictwa”. Sądzę, że powiązane od lat i „upasione” na liberałach zagraniczne firmy doradcze uczestniczą aktywnie w tym aktywnie w tym dziele. Dlaczego nikt nie przeciął kontaktów tych firm z resortu finansów? Dlaczego, mimo zapowiedzi, nie powołano Komisji Śledczej w sprawie przyczyn patologii i gigantycznych wyłudzeń dziesiątków miliardów złotych z VAT-u? Dlaczego rząd uchwala przepisy napisane przez tych samych co przez ostatnie poprzednie 10 lat ludzi, którzy kontynuują szkodliwą politykę liberałów? Jak tak dalej pójdzie to o 143 mld zł z VAT, prawie 70 mld zł z akcyzy i około 30 mld zł z CIT w 2017 r. nie ma co marzyć. Nowe przestępstwa fakturowe w Kodeksie karnym – nowe obowiązki podatników VAT „Duża” nowelizacja ustawy o VAT: gratulacje dla lobbystów „Przełożenie” zagranicznego biznesu doradczego „na resort finansów” (ich język) powinno skończyć się rok temu. Mam prosty pomysł: niech twórcy tych przepisów już wreszcie przejdą do tego biznesu, bo już dostatecznie przyczynili się do jego sukcesów. Może ich zastąpić dowolnie wybrany (nawet losowo) zespół z równie dowolnie wybranej izby czy urzędy skarbowego. Osobna prośba do nowego ministra finansów: czas na „dobrą zmianę” w resorcie finansów w rzeczywistym tego słowa znaczeniu. A nową wersję art. 109 ust. 3 ustawy o VAT należy wyrzucić do kosza. Jest jeszcze na to czas do końca roku. Witold Modzelewski Profesor Uniwersytetu Warszawskiego Instytut Studiów Podatkowych
Jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni – do aktualizacji tego
Sprzedaż towarów dla osoby fizycznej poza terytorium kraju (kraje UE i kraje poza terytorium UE). Czynny podatnik VAT zarejestrowany do VAT-UE dokonuje sprzedaży mebli i wyposażenia domów dla klientów indywidualnych z UE (poza Polską) i krajów trzecich. Klienci najpierw wpłacają zaliczkę a następnie w momencie realizacji dostawy płacą pozostałą kwotę. Taka sprzedaż ewidencjonowana jest na kasie fiskalnej w momencie otrzymania zaliczki wraz z fakturą zaliczką. Faktura zaliczka wysyłana jest do klienta, u nas zostaje kopia faktury zaliczki + paragon. Do cen netto doliczamy 23% podatku VAT, cała sprzedaż rozliczana jest jako sprzedaż poza terytorium kraju, czy stanowisko nasze jest zgodne z przepisami? Na jakie artykuły powinniśmy się powołać i jak wykazać taką sprzedaż w deklaracji VAT-7 i JPK_VAT? Odpowiedź W opisanej sytuacji mamy do czynienia z:POLECAMY tzw. sprzedażą wysyłkową z terytorium kraju, uregulowaną w art. 23 ustawy o VAT w przypadku sprzedaży dla klientów indywidualnych z krajów UE oraz z eksportem towarów dla klientów z krajów spoza UE. Definicja sprzedaży wysyłkowej zawarta jest w art. 2 pkt 23, definicja eksportu w art. 2 pkt 8. W deklaracji VAT-7 sprzedaż wysyłkową osobom prywatnym w krajach UE należy wykazać w poz. 19 i poz. 20 – do przekroczenia limitów sprzedaży wyznaczonych w danym kraju UE. Z chwilą zapłaty przez klienta zaliczki powstaje obowiązek podatkowy. Sprzedaż należy: zarejestrować na kasie fiskalnej i wystawić paragon, również na otrzymaną zaliczkę. wystawić fakturę z VAT polskim (jeśli Czytelnik nie zarejestrował się jako vatowiec w innym kraju UE albo z VAT-em obowiązującym w państwie po przekroczeniu limitu sprzedaży), posiadać dokumenty potwierdzające odbiór towaru przez klienta- mogą to być także powiadomienia od poczty lub kuriera, korespondencja z nabywcą, bądź potwierdzenie zapłaty za towar. Sprzedaży na rzecz osób prywatnych spoza Unii Europejskiej - opodatkowanie transakcji stawką 0%, stosowaną przy standardowym eksporcie towarów do krajów trzecich tzn. poza terytorium Unii Europejskiej. Aby było możliwe zastosowanie takiej stawki VAT, konieczne jest posiadanie dokumentów potwierdzających wywóz towaru jeszcze przed upływem terminu złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy. Jeżeli Czytelnik nie będzie posiadał ww. dokumentacji, to nie należy wykazywać sprzedaży w rejestrze sprzedaży VAT za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0% w poz. 11 VAT-7 i VAT-7K i JPK, pod warunkiem otrzymania niezbędnej dokumentacji przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej (za ten kolejny okres). W przypadku nieotrzymania ww. dokumentacji w drugim i jednocześnie ostatecznym terminie, sprzedaż na rzecz osób fizycznych spoza Unii Europejskiej powinna zostać opodatkowana właściwą stawką dla dostawy tego towaru na terytorium kraju i wykazania w deklaracji VAT-7 i VAT-7K poz. 19 i 20 i JPK. Uzasadnienie Sprzedaż z terytorium kraju do UE - osobom prywatnym Zgodnie z art. 2 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług sprzedażą wysyłkową z terytorium kraju jest dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz: podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub innego podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy – w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów. Jeżeli natomiast całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów wówczas dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju (art. 23 ust. 2 ustawy). W przypadku przekroczenia kwoty limitu, miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę. Niemniej podatnicy mogą wybrać miejsce opodatkowania na terytorium państw członkowskich przeznaczenia dla wysyłanych towarów, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy. Zawiadomienie, należy wówczas złożyć co najmniej na 30 dni przed datą dostawy, począwszy od której podatnik chce korzystać tej opcji. Zatem sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju ma miejsce wówczas, gdy transakcje dokonywane są na rzecz osób fizycznych niebędących podatnikami lub na rzecz podatników niemających obowiązku rozliczania się z wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, z różnych państw członkowskich, a miejscem opodatkowania tej sprzedaży jest państwo przeznaczenia towarów, gdy wartość sprzedaży wysyłkowej dla tego państwa przekracza określony w jego przepisach limit, lub też jeśli jest ona niższa, a podatnik dokonał wyboru opodatkowania w kraju przeznaczenia. W pozostałych przypadkach sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju opodatkowana jest w Polsce. Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Przepis ten dotyczy całej sprzedaży na terytorium Polski, dotyczy więc również sprzedaży wysyłkowej z terytorium Polski, jeśli sprzedaż uznaje się ją za dokonaną w Polsce i w Polsce się ją opodatkowuje. W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy. Ta zasada stosowana jest również w przypadku otrzymania zaliczki. Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz osoby prywatnej. Zatem, należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży wysyłkowej podmiot dokonujący dostawy będzie zawsze zobowiązany do wystawienia faktury. W myśl art. 109 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT podatnicy, obowiązani są prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Należy zaznaczyć, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową. Ma ona charakter ewidencji sprzedaży, gdyż zarejestrowaniu w niej podlegają transakcje podlegające opodatkowaniu wykonane przez podatnika. Czytelnik jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, który prowadzi sprzedaż towarów oraz: sprzedaż dokonywana jest na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedaż towarów dokonywana jest na teren Unii Europejskiej z terytorium kraju, sprzedaż dokumentowana jest paragonem na otrzymaną zaliczkę, a następnie fakturą, nie jest zarejestrowany na VAT w krajach UE, do których dokonywana jest dostawa, jest zarejestrowany na VAT-UE do WDT, zatem mamy od czynienia ze sprzedażą wysyłkową z terytorium kraju, którą należy wykazać w deklaracji VAT „Dostawa towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, opodatkowane stawką 22% albo 23%”. Jeżeli Czytelnik przekroczy limity sprzedaży w danym kraju UE, wówczas zaistnieje konieczność rejestracji do VAT w danym kraju i w tym kraju rozliczania się z podatku. Wówczas taka sprzedaż nie podlega pod VAT w Polsce i należy wykazać w deklaracji VAT „Dostawa towarów oraz świadczenie usług poza ter... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Sprawdź
W ramach nowego pliku JPK_VAT będzie przesyłana ewidencja, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, a więc tzw. pełna ewidencja VAT. Obowiązek jej prowadzenia dotyczy wszystkich podatników, z wyjątkiem: 2) podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy o VAT (czyli
Czy faktury dokumentujące zakup towarów i usług, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, powinny być uwzględniane w ewidencji prowadzonej dla podatku od towarów i usług oraz w pliku JPK_VAT? – pyta czytelnik. Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników: - wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy o VAT lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 tej ustawy, - u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy o VAT, – są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Ważna treść, nie forma Przytoczona regulacja wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, gdyż dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, są odzwierciedleniem danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Przepisy ustawy o VAT nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Każdy z podatników sam wybiera sposób prowadzenia ewidencji, aby na podstawie zgromadzonych danych terminowo i prawidłowo sporządzać deklarację podatkową. Dane te zostały w przepisie wymienione i dotyczą: - kwot określonych w art. 90 ustawy o VAT (częściowe odliczenie podatku), - danych niezbędnych do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ - wysokości podatku należnego, - kwot podatku naliczonego obniżających kwotę podatku należnego oraz - kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu. Dane do ujawnienia Generalnie dane, które powinna zawierać ewidencja, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, można podzielić na dane dotyczące podatku należnego (sprzedaży) oraz dane dotyczące podatku naliczonego (zakupów). Ustawodawca narzuca wymóg odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tj. odrębnego określenia kwot podatku naliczonego podlegającego odliczeniu w deklaracji podatkowej. Zatem podatnik zobowiązany jest wpisać do prowadzonej ewidencji tylko kwoty podatku naliczonego podlegające odliczeniu. Oznacza to, że gdy podatnik posiada faktury dokumentujące nabycie towarów i usług, w związku z którymi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, to nie ma obowiązku ewidencjonowania tego zakupu w ewidencji zakupów sporządzanej na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy o VAT (por. interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 kwietnia 2018 r., Te same dane Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, prowadzące księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych, są obowiązane, bez wezwania organu podatkowego, do przekazywania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej, informacji o prowadzonej ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 ordynacji podatkowej, na zasadach dotyczących przesyłania ksiąg podatkowych lub ich części określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3 ordynacji podatkowej, za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, wskazując miesiąc, którego ta informacja dotyczy. Ten złożony przepis, art. 82 § 1b ordynacji podatkowej, mówi oczywiście o obowiązku przesyłania plików JPK_VAT, który od 1 stycznia 2018 r. objął już także najmniejszych przedsiębiorców. Struktura logiczna postaci elektronicznej ksiąg podatkowych oraz dowodów księgowych, z uwzględnieniem możliwości wytworzenia jej z programów informatycznych używanych powszechnie przez przedsiębiorców oraz automatycznej analizy danych, jest dostępna w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych (art. 193a § 2 ordynacji podatkowej). Jak już wspomniano, gdy podatnik posiada faktury dokumentujące nabycie towarów i usług, w związku z którymi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, to nie ma obowiązku ewidencjonowania tego zakupu w ewidencji zakupów sporządzanej na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Zatem jeżeli podatnik nie zdecyduje się na ujęcie tych faktur w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, to nie podlegają one także ujęciu w składanym Szefowi Kas pliku JPK_VAT. W pliku JPK_VAT przekazujemy informacje o prowadzonej ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Skoro podatnik nie ujął tych faktur w tej ewidencji (bo nie miał takiego obowiązku), to nie musi ich ujmować w tym pliku. ? Autor jest doradcą podatkowym Podstawa prawna: ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. DzU z 217 r., poz. 1221 ze zm.), ustawa z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 800)
juPk. 325 349 134 60 311 489 276 9 373
art 109 ust 1 ustawy o vat
